Poe’nun hikayeleri arasında, insanın kendi aklını kaybederken bunun ne denli büyük bir kısmının farkında olduğunu ve kendi zihninin tarafsız bir şekilde bu çöküşü engelleyemeyip bunu kendi kendine yorumlama yeteneğini en iyi anlatan hikaye Kara Kedi’dir. Kara Kedi’nin anlatıcısı kendi ruhsal çöküntüsünün oldukça farkındadır; hatta hikayenin bir noktasında, kendindeki değişikliği fark eder ve duruma müdahale etmeye çalışır fakat deliliğe düştükten sonra çıkamaz. 

Kara Kedi hikayesinde Poe’nun okuyucuda uyandırmak istediği duygu sapkınlıktır. Hikaye ilerledikçe açıkça görülür ki anlatıcının hareketleri, mantık ya da nedenden yoksundur; yalnızca sapkınlık ön plandadır.